Kapak fotoğrafımız niye mi karanlık? Karanlık bir günden bahsedeceğiz çünkü… Hep güzel haberler verecek değiliz ya İstanbul’la ilgili, bugün de bir karanlığı hatırlayalım, hatırlatalım…

Google’a ‘tarihte bugün’, ‘bugün ne oldu’ gibi basit ifadelerle bile yazdığınızda karşınıza çıkacaktır… 56 yıl öncesinden; 6-7 Eylül 1955 olaylarından bahsediyoruz.
İstanbul’da yaşayan Rumlar bir yalan haberle hedef haline getirildi. Selanik’te, Atatürk’ün evine Yunanlılar tarafından bomba atıldığı haberiyle, 56 yıl önce bugün, İstanbul’da, ellerinde kazma, balta,sopa ve başka kırıcı dökücü gereçlerle binlerce kişi, gayrimüslimlere ait ev ve işyerlerini yakıp yıktı.*
İş yerleri yağmalandı, evlerdeki, kuyumculardaki ziynet eşyaları, ortalığın yangın yerine dönmesinden fırsat bilinerek, çalındı…
Ve Rumlar… ‘Bu travmayı unuttular mı acaba’ diye sormaktan çekindiğimiz insanlar… Yakınınızda yörenizde 6-7 Eylül’ü yaşamış kimseler varsa dinlersiniz onlardan, ille de Rumlara sormanıza da gerek yok, dükkanlarda ve evlerde korkusundan dışarı çıkamayan ve mahsur kalan Türklere de sorulmalı, onlar da aynı travmayı yaşadılar…  Tanıdıklarınız yoksa da bir çok röportaj var, okursunuz yaşadıklarını… Okudukça ve dinlendikçe sorguluyor ve içinden çıkamıyor insan; Linç, yağma hangi mantıkla gerçekleşir?

Ve insanlık denen şey neden pamuk ipliğine bağlıdır? Pamuk ipliği koptuğunda neler olur?

Bakın ne güzel anlatmış  Ezgi’nin günlüğü o ‘karanlık Eylül’ü, Signomi adlı parçasıyla…

“ya bu denizin tuzu 
ya bu martılar,ya bu vapurlar,ya bu yaşanmış yıllar 
düşünüze hiç girmez mi istanbul 
ya bu yıldızlarda ışık,ya düşleriniz,ya geçmiş 
ya bu mavi ya bu koku, ya bu bahar 
anılara hiç sığar mı istanbul? 
ya bu rüzgarın dilinde eski şarkılar,eski şarkılar 
aman aman aman aman yar 
bu gün vapurdan indim yürüdüm 
adımı çağırdı sesim 
adaları basmış bahar dumanı 
yüzüme vurur nefesin 
kaç kara eylül geçti dönmedin geri,dönmedin geri 
utanıyor şimdi bak rüzgarlar bile,rüzgarlar bile 
aman aman aman aman yar”

*Tarihi bilgiler için kaynak: Bianet