İlk defa ne zaman Haydarpaşa Garı’nda bulunduğumu hatırlamıyorum ama büyüdükçe anılarıma mesken oldu. kaç kişiyi yolcu ettim, kaç kişiyi bekledim özlemle…

Tarihine ve görkemine içeriden bir daha hayret edemeyeceğimiz, kapısından çıkıldığındaki deniz manzarası ve kokusunun bir daha göremeyeceğiz bu hayal dünyamızın başkentinin girişinden son sefer yapıldı.

Çokça ağladığımız, çokça güldüğümüz bu garda hepimizin nice vedaları ve kavuşmaları olmadı mı?

Vapura, motora yetişeyim diye koşarak indiğimiz merdivenlerinde bazen saatlerce boş boş oturduğumuz olmadı mı?

Artık bir daha vapurdan aceleyle inip yetişebilmek için koşabileceğimiz bir tren beklemeyecek bizleri ve “Seni yeneceğim İstanbul” nidasını bir daha duyamayacağız Haydarpaşa’da…

Ve şimdi kimi yolda kalmışların evi, nice sevgililerin en güzel karesi gitti dumanı kaldı. Hadi İstanbul’un kaç yüz yıllık ev sahipleri olarak kendimizi sayısız yıldızlı otellerin buz gibi sularına atalım da söndürelim şimdi…